علی محمد شیرازی مؤسس فرقه ضاله بابیه که مدعی عدم تحصیل خودش است، کتاب های زیادی از خود به یادگار گذاشته که هر کدام نسبت به دیگری از اغلاط بیشتری برخودار بوده و هست و این نشان از تحصیل مؤلف آن به صورت پراکنده در دوران نوجوانی و جوانی حکایت دارد. وی که در سن بیست و پنج سالگی ادعاهای خویش را آشکار نمود و به مرور آن را افزایش داد، با استفاده از جهل و نادانی مردم، عده ای را دور خویش جمع کرد تا اینکه توسط حکومت مرکزی دستگیر و سپس در قلعه ماکو زندانی گردید.
مدعی بابیت در قلعه ماکو بیکار نبوده و به نوشتن کتاب بیان همت گماشت. وی ابتدا کتاب بیان عربی را به رشته تحریر در آورد که در آثارش از آن به کتاب الجزاء نام می برد. این کتاب هرچند به زبان عربی معروف است، اما عبارت هائی نیز به زبان فارسی در باب اول از واحد اول نیز نوشته است.
علی محمد بیان فارسی را پس از بیان عربی و در شرح و تفصل آن نگاشته که مخزن عمده عقائد دینی و احکام بابی شمرده می شود. این کتاب به اعتقاد بهائیان بزرگترین اثر تشریعی علی محمد باب می باشد که همانند بیان عربی به صورت ناقص نازل شده است. چرا که مدعی بابیت فرصت اتمام آن را پیدا نکرد.
کتاب بیان فارسی تا باب دهم از واحد نهم بیشتر نوشته نشد، همچنانکه بیان عربی نیز ناقص بوده و تا باب نوزده از واحد یازده بیشتر نوشته نشده است. در حالی که علی محمد شیرازی خود در ابتدای بیان فارسی ابواب این کتاب را به ۳۶۱ باب (۱۹ واحد و هر واحد ۱۹ باب) یا به اصطلاح «عدد کلّشی» بخش نموده است. همانطور که می گوید: «و به عین یقین نظر کن که ابواب دین بیان مترتب گشته به عدد کلّشی».
کتاب بیان عربی مطابق کتاب بیان فارسی بوده هر چند مختصرتر نگاشته شده اما محتوای هر دو کتاب یکیست. یکی از چیزهائی که در کتاب بیان عربی زیاد به چشم می خورد، کلمات فارسی است که در لابلای عبارات عربی گنجانیده شده است. مانند خط الشکسته و کلمه چاپ به جای طبع در بیان عربی!
علی محمد شیرازی در باب دهم از واحد نهم کتاب بیان عربی صفحه 45 سطر12 می نویسد: «ثم العاشر، انتم اذا استطعتم کل آثارالنقطة تمل و ان کان چاپاً فان الرزق ینزل علی من یملکه مثل الغیث». یعنی اگر شما قدرت و توانائی پیدا کردید، تمام آثار نقطه (منظور از نقطه خود علی محمّد است) را مالک شوید هرچند که آن آثار چاپ شده باشند (نه خطی) که البته رزق و روزی بر مالک آن همچون باران بر او فرو می ریزد.
در اینجا علی محمد باب از یاد برده که در زبان فصیح عربی، چهار حرف فارسی (گ، چ، پ، ژ) وجود نداشته و عرب زبان ها در کتاب های خویش به جای "چاپ" از واژه "طبع" استفاده می کنند. از این رو کلمه «چاپاً» در کتابی که مؤلف آن ادعای نزول آن را از طریق وحی می پندارد، خطای روشنی به شمار می آید که از زبان مدعی بابیت و مهدویت جاری شده است و ضمناً در ادامه آن معلوم می گردد که بهترین تجارت در مذهب بابی! کدام تجارت است؟
برای دیدن کتاب بیان عربی روی ادامه مطلب کلیک کنید.
درباره این سایت